Hoi,

Ik ben Meindert ben nog maar kort (sinds 2017) lid van Dindua, maar speel al iets langer… Ooit als jong broekie van nog 10 jaar mijn eerste slagwerkles gehad. Mijn vader vond het belangrijk dat ik noten kon leren lezen, want dat kon hij zelf niet, maar hij vond dat ik het nodig had voor als ik straks drumstel ging spelen, want dat wou ik, net als mijn vader: drummer worden!  Dat drumstel leren spelen werd lange baan werk want ik werd lid van de plaatselijke muziekvereniging op 18 januari 1978,  raakte ik verkocht aan het tromspelen en de technieken die daarbij hoorden. Vervolgens kwam het melodisch slagwerk opzetten en ik groeide door van leerling naar spelend lid naar assistent instructeur/opleider naar uiteindelijk instructeur (melodisch) slagwerk (alles autodidact).  Ik weet niet of mijn vader dit had zien aankomen…, maar mijn ouders hebben me altijd ondersteund en alle concoursen/festivals waren ze erbij! Ook dat werd een gewoonte: als ik klaar was met het optreden, zeker in wedstrijdverband, zocht ik mijn vaders blik op. En die ene blik van verstandhouding zei dan genoeg (goed gespeeld/matig etc).

Na wat afbouw en veranderingen zowel in de muziekwereld als op mijn dagelijks werk, kom ik met Jan Hendrik samen te werken bij de muziekvereniging in Blijham en dan ontstaat ergens 2013 denk ik de vraag om mee te spelen als slagwerker bij Dindua als gastspeler.

Het halfjaarlijks ritueel van vragen en toezeggen om “standaard” in te vallen/ mee te doen hebben we in 2017 definitief gestopt door lid te worden. Dat geeft iedereen rust: voor de dirigent, want die weet dat hij nu twee slagwerkers heeft, maar ook voor mijzelf. Twee slagwerkers?  Ja, samen met Ellen proberen we de belangrijkste slagwerkpartijen in te vullen, waarbij mijn voorkeur wat meer naar het drumstel gaat en die van Ellen meer naar het melodisch slagwerk (klokkenspel/xylofoon/pauken). Uiteraard kunnen we ook van plek wisselen. Mocht het ècht nodig zijn.

Ondanks dat ik misschien wat bagage heb, moet ook ik regelmatig studeren. Alleen met één trommel red ik me prima, maar een heel drumstel ligt iets moeilijker….rechtervoet omhoog linkerhand naar beneden en dan eerst je linkervoet alvorens dat je de rechterhand samen met je rechtervoet mag doen….begrijp je me nog?! En dan wat niet onbelangrijke zaken als tempo een beetje strak houden, luisteren of dat klopt met wat de rest doet en daarboven op de dirigent volgen qua tempo en invulling. Je snapt nu vast wel waarom dat ik zo snel zweet ….of is dat gebrek aan conditie….

Het leuke aan het spelen binnen Dindua is voor mij het moment van een concert en dat de dingen die in de repetities moeizaam verlopen, plots op zijn plek vallen of dat we weten dat het niet helemaal klopt maar dat met elkaar prima weten op te vangen, natuurlijk wel zo dat het niet opvalt voor ons publiek. Dat geeft een bepaalde manier van voldoening. Als het muzikaal mooi klinkt, als het op z’n plek valt en als het recht doet aan de omstandigheden, is dat fantastisch.

Aan de ander kant geniet ik ook van onze jaarlijkse afsluiting in de Witte Schoule. Muzikaal een andere beleving als onze voor- en najaarsconcerten, maar inhoudelijk super sfeervol. Dan denk ik: ook dan ben je muzikant dat je dit met elkaar mag aanreiken. Totaal verschillende omstandigheden en belevenissen, maar dat maakt het ook vaak mooi en dankbaar.  

Belangrijk blijft daarbij de mens achter het instrument. Zeker muzikaal wil/moet je streven naar het perfecte (ik weet dat ik naar mijzelf voor mijn aandeel best kritisch ben) maar een balans vinden tussen het menselijke maar ook de weg naar boven niet laten afvlakken! Soms wil je wel eens sneller, maar ja,  geduld is ook een schone zaak 

Ik hoop dat we meer activiteiten kunnen ontwikkelen waarbij de jeugd/jongeren wat meer kunnen aanspreken. In een dorp als Vlagtwedde moet dat toch mogelijk zijn! Uitbreiding van de huidige dan wel met iets meer (melodisch) slagwerkers…  😊 

Meindert